Αγαπημένο μου Ημερολόγιο…

Δευτερα 17 Νοεμβρίου 2014

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σημερα η μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Κακός ύπνος, κακομούτσουνοι ανθρωποι, κακή (ανύπαρκτη) σύνδεση και γενικά η φάση ήταν κάτι από αυτό που παθαίνει ο Δίας και ολοι οι υπόλοιποι θεοί μαζί.
Είναι και η βαρύτητα της συγκεκριμένης μέρας με τα ανάμικτα συναισθήματα. Από την μια η αλήθεια της ιστορίας και από την άλλη η αλήθεια της πραγματικότητας που ζούμε εξαιτίας αυτών που χρησιμοποίησαν την Ιστορία (φαύλος κύκλος).
Η μερα όμως προχωράει…
Έφτασα νωρίτερα από το καθιερωμένο στο σταθμό για την τελική προετοιμασία της εκπομπής. Αυτό που με χαροποιει, αγαπημενο μου ημερολόγιο, είναι ότι σήμερα εχω καλεσμένους….Μια μπαντα που τα τελευταία 1-2 χρόνια εξελίσσεται σε πολύ βαρύ όνομα!!

Beggar’s Blues Diary. Το «μπλε» ημερολόγιο ενός ζητιάνου. Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας από την οπτική πλευρά αυτού που στέκει και επαιτεί και που στην τελική με λίγη ελεημοσύνη εχει βγάλει άλλη μια μερα «καθαρή» κι ασε τους υπόλοιπους «ελεήμονες» στην σκληρή πραγματικότητα τους.
Δεν πρόλαβα καλά-καλά να ολοκληρώσω την προετοιμασία μου (συγκεκριμένη πάντοτε -ένα ποτάκι, τσιγάρα, κάτι για μασούλημα και λίγο Zeppelin στα ακουστικά) και η μπάντα ήρθε στο σταθμό.
Το δύσκολο πριν από κάθε συνέντευξη κι όταν αυτή αφορά ανθρώπους που τους γνωρίζεις από ελάχιστα ως καθόλου, (παρά μόνο από την δουλειά τους), είναι το πως θα σπάσεις τον πάγο. Τετοιο θεμα όμως δεν υπήρξε ποτέ!! Δύο κουλ τύποι, χωρίς έπαρση και δηθενιά, ο Γιάννης (frontman του συγκροτήματος) και η ήρεμη δύναμη, όπως φάνηκε στην πορεία Chili, με το που πέρασαν το κατώφλι, ήταν σαν να γνωριζόμασταν από καιρό.
Με το πρώτο-δεύτερο τσούγκρισμα των ποτηριών, εγώ και τα 2/3 των Beggar’s (τον drummer τους Άγγελο τον έκλεισαν στο ψυγείο κατά δήλωση τους), ήμασταν έτοιμοι για την εκπομπή (πότε ξεκίνησε πότε τελείωσε ούτε που το καταλάβαμε).
Δεν θα σου πω, αγαπημένο μου ημερολόγιο, για την μουσική τους, ετσι κι αλλιώς ήδη 3 ώρες μετά την εκπομπή και έχω ακουσει και ξανακούσει στη σειρά και τα τρία άλμπουμ τους, (με φοβερή εξέλιξη στον ήχο τους από το Back to Basics (1Ο τους), στο The Truth και το Desperate Rock ‘n Roll).
Αυτό που θα σου πω είναι κάτι, που με εντυπωσίαζε και θαύμαζα πάντα στις rock μπάντες και το έχουν και οι Beggar’s. Ότι είναι συνέχεια στο δρόμο, στον κόσμο, δίνουν την ψυχή τους στο «πατάρι» και δεν είναι καθόλου τυχαία η συνύπαρξη τους με κορυφαία ονόματα της ελληνικής, αλλά και παγκόσμιας σκηνής.
Ας ξεκίνησε όπως ξεκίνησε η μέρα. Το κλείσιμο της ήταν όλα τα λεφτά!!
Και κάτι τελευταίο πριν σε αφήσω αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Και αυτή η μπάντα, μαζί με άλλες που είχα την τύχη να γνωρίσω, απέδειξε ότι η Ελληνική μουσική σκηνή, (με μερικές μόνο μικρές διορθώσεις), μπορεί να σταθεί επάξια στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη και σίγουρα καλύπτει απόλυτα και μας που ψάχνουμε απεγνωσμένα για Rock n Roll.
Because it’s only Rock n Roll and we like it.!!

Ιγνάτιος Σοφόπουλος