Ίσως δεν είμαι και η πιο ειδική να κρίνω ένα live και σίγουρα δεν είμαι και η πιο πειθαρχημένη για να το κάνω αυτό όσο οι μνήμες είναι νωπές… Τι γίνεται όμως, όταν αυτό το live στοιχειώνει το μυαλό σου και μνήμη του δεν ξεφτίζει ποτέ?
Τι γίνεται όταν η ματιά σου πέφτει στις φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά και ξαφνικά μεταφέρεσαι μέσα σε αυτές? Όταν η σιωπή του γραφείου γεμίζει από νότες, προβολείς και φίλους που χορεύουν και τραγουδούν σαν έφηβοι?
Ε, τότε κατατάσσεις αυτό το live, όχι στα καλύτερα της χρονιάς που έφυγε, αλλά ίσως στα καλύτερα των τελευταίων χρόνων…!!
To Shadow Play Festival Vol.6, πραγματοποιήθηκε στο Κύτταρο, στις 12 και 13 Δεκέμβρη 2014… Προωθήθηκε ως το τελευταίο και καλύτερο… Η λέξη “τελευταίο” σόκαρε όλους τους φίλους της μουσικής απλώνοντας σούσουρα για τους λόγους, η λέξη “καλύτερο” ήταν σαφές στο μυαλό μας ότι ήταν στο πλαίσιο του promotion… “Το τελευταίο και καλύτερο”… πιασάρικο moto, δεν μπορείς να πεις…!
Έλα όμως, που τελικά η λέξη “καλύτερο” δεν μπορεί -εκ των υστέρων πλέον- να περιγράψει το μέγεθος…! Πόσο καλύτερο δηλαδή? Από τι? Από ποιόν? Από πότε?
Από Πάντα, θα απαντήσω!!
Καλύτερο απ’ ότι και όσο μπορεί να βάλει ο νους σου!! Η λέξη “καλύτερο” ήταν τελικά λίγη για να περιγράψει αυτό που συνέβη…!
To Shadow Play Festival, για όσους δεν ξέρουν (υπάρχουν τέτοιοι?), ήταν ένα tribute στον μεγάλο Rory Gallagher, μια μεγάλη μουσική γιορτή που γινόταν δύο φορές το χρόνο και μάζευε ανθρώπους από όλη τη χώρα, ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική και τη ζωή, ανθρώπους που η μοναδικότητα και το μεγαλείο του Rory Gallagher ένωνε!
Σε αυτό το live -στο τελευταίο και καλύτερο- ένωσαν τις δυνάμεις τους οι Βarry Barnes και Band of Friends… Αν υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να κάνουν αφιέρωμα στον τεράστιο αυτό καλλιτέχνη είναι αυτοί οι τέσσερεις… Τέσσερεις άνθρωποι, που μόλις ανέβουν στη σκηνή μεταμορφώνονται και η ενέργεια τους απλώνεται παντού στο χώρο, ρέει και σε αγγίζει, εισχωρεί μέσα σου, σε διαπερνά σαν ηλεκτρισμός και σε ταξιδεύει, σε κάνει ένα με όλους… και ξαφνικά ο χώρος αυτός, που κατάφερε να ενώσει τη θεία μουσική του Rory με μουσικούς με ιστορία και σεβασμό στο έργο του, μετατρέπεται σε ναό και αυτό που εκτελείται εκεί μέσα, δεν είναι ένα ακόμα live, που μάζεψε μερικά τυπάκια που συνηθίζουν να τρέχουν από το ένα event στο άλλο πίνοντας μπύρες, αλλά μία καθαρή μουσική ιεροτελεστία!!
Όσοι δεν καταφέρατε να βρεθείτε σε αυτό το μουσικό γεγονός, δεν ξέρετε τι χάσατε…!!
Χάσατε τη μοναδική ευκαιρία να υποψιαστείτε πως θα ήταν εάν είχατε τη τύχη να βρισκόσασταν στον ίδιο χώρο με το Rory… γιατί αυτοί οι τέσσερις, ο Barry Barnes, o Marcel Scherpenzeel, o Gerry McAvoy και o Ted McKenna, κατάφεραν να μας κάνουν να νιώσουμε ότι ο Rory ήταν εκεί… άλλοτε σιωπηλός, τιμημένος παρατηρητής όλων όσων γινόντουσαν και άλλοτε ανάμεσα μας να σιγομουρμουράει τους στίχους του μαζί μας…!!
Το μεγαλύτερο του θαύμα όμως, ήταν άλλο… Ήταν η απόδειξη ότι η μουσική που βγαίνει μέσα από την καρδιά και τη ψυχή, δεν έχει ηλικία, δεν έχει χρόνο, δεν έχει τέλος…
Η μαγεία ολοκληρώθηκε όταν συνειδητοποίησα ότι ο μέσος όρος ηλικίας δεν ήταν 40άρηδες και 50άρηδες (κάτι που θα ήταν δικαιολογημένο και αναμενόμενο), αλλά μικρότερος… γύρναγες το κεφάλι σου και παντού, σε κάθε γωνία, έβλεπες νέα παιδιά, ανθρώπους που η παρουσία τους εκεί δήλωνε μια συνέχεια γεμάτη ελπίδα… γιατί η καλή μουσική δεν πεθαίνει ποτέ και οι ψυχές που ενσαρκώθηκαν για να την υπηρετήσουν θα συνεχίσουν να έρχονται κοντά μας και να μας τιμούν με το μεγαλείο της…!!
(Σημ. Εσείς της διοργάνωσης, το έχετε σκεφτεί καλά αυτό το… «τελευταίο»? Έχετε πάντως χρόνο να το πάρετε πίσω… θα μείνει μεταξύ μας!!).
Και για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά και σε αυτό το βιντεάκι… πατώντας εδώ!!
