Σκηνοθεσία : Στίβεν Σπίλμπεργκ
Ηθοποιοί : Τομ Χάνκς, Σεμπάστιαν Κοχ, Άλαν Άλντα, Μαρκ Ράιλανς
Δράμα ~ Διάρκεια : 142 λεπτά
Πρεμιέρα : Πέμπτη, 26 Νοεμβρίου 2015
Πρόκειται για την ιστορία του Τζέιμς Ντόνοβαν (Χανκς), ενός δικηγόρου από το Μπρούκλιν που βρίσκεται στο επίκεντρο του Ψυχρού Πολέμου όταν η CIA τον στέλνει σε μια σχεδόν αδύνατη αποστολή για την διαπραγμάτευση της απελευθέρωσης ενός κρατούμενου Αμερικανού πιλότου.
Οι σεναριογράφοι Ματ Σάρμαν και Ίθαν και Τζόελ Κοέν έχουν εντάξει την απίστευτη εμπειρία του Ντόνοβαν σε μια, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, ιστορία για έναν άνδρα που ρίσκαρε τα πάντα.
Στην «Γέφυρα των Κατασκόπων», οι χαρακτήρες είναι η ουσία της ιστορίας, στην καρδιά της οποίας βρίσκεται, φυσικά, ο πρωταγωνιστής Τζέιμς Ντόνοβαν. Όταν ήρθε η ώρα να αποφασιστεί το κάστινγκ για τον καθοριστικό αυτό ρόλο, η επιλογή ήταν προφανής: ο Τομ Χανκς. Ο Σπίλμπεργκ και ο Χανκς, εξάλλου, απολαμβάνουν μία μοναδική και πολυετή δημιουργική σχέση, με τρεις ταινίες ήδη στο κοινό ενεργητικό τους («Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν», «Πιάσε με αν Μπορείς» και «The Terminal»), καθώς και την παραγωγή των πολυβραβευμένων τηλεοπτικών σειρών «Band of Brothers» και «The Pacific». «Ο Ντόνοβαν είναι το σύμβολο της αξιοπρέπειας, της αξιοπιστίας και του ιδεαλισμού, δηλαδή το ότι όλοι έχουν δικαίωμα στη Δικαιοσύνη», λέει ο Σπίλμπεργκ. «Η ηθική και η αίσθηση δικαιοσύνης του Τομ, καθώς και το γεγονός ότι χρησιμοποιεί την φήμη του για να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο στον κόσμο, τον έκαναν τέλειο για τον ρόλο. Είναι ο ιδανικός συνεργάτης. Θα δοκιμάσει τα πάντα, έχει χίλιες ιδέες και είναι ανοιχτός σε χιλιάδες ακόμη. Είναι φοβερά δημιουργικός».
Για τον Χανκς, η απόφαση αποδείχθηκε εξίσου εύκολη. «Βρήκα συναρπαστικό το θέμα», εξηγεί. «Ήξερα ότι προέκυψε ένα σημαντικό διεθνές σκάνδαλο με την ανταλλαγή του Πάουερς, αλλά δεν ήξερα λεπτομέρειες ή το ποιος ήταν ο Ντόνοβαν. Λατρεύω την ιστορία και τις νέες γνώσεις οπότε αισθάνθηκα σα να κέρδιζα το λαχείο».
Κρίσιμη ήταν και η επιλογή ηθοποιού για τον βασικό ανταγωνιστικό ρόλο, αυτόν δηλαδή του Σοβιετικού κατασκόπου Έιμπελ, ο οποίος εκπλήσσει με την αφοσίωσή του στην πατρίδα του αλλά και τον αναπάντεχο δεσμό που αναπτύσσει με τον Ντόνοβαν. Αναζητώντας έναν ηθοποιό που θα μπορούσε να σταθεί επάξια απέναντι στον Χανκς, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ θυμήθηκε μια μοναδική εμπειρία: όταν πρωτο-είδε τον Μαρκ Ράιλανς στη σκηνή. Ευρέως γνωστός ως ένας από τους καλύτερους -αν όχι ο καλύτερος- σεξπιρικός ηθοποιός όλων των εποχών, ο Ράιλανς έχει κάνει λίγες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δουλειές, αλλά χαίρει της απόλυτης εκτίμησης των συναδέλφων του. «Ήταν μια συγκινητική, ψυχαγωγική ιστορία που σε κάνει επίσης να σκεφτείς», λέει ο ίδιος ο Ράιλανς για τους λόγους για τους οποίους είπε τελικά το ναι στο πρότζεκτ. «Ο Έιμπελ είναι ένας άνδρας που κάνει αυτό που πιστεύει καλύτερο για την πατρίδα του. Και αυτό είναι σημαντικό. Για τον ίδιο, βέβαια, δεν ξέρουμε πολλά πέρα από το ότι ήταν ένα απλό εκτελεστικό όργανο και όχι εγκέφαλος των επιχειρήσεων, και ότι η κυβέρνηση, όταν συνελήφθη, τον έκανε να φαίνεται πιο σημαντικός από ό, τι ήταν στην πραγματικότητα».
Γνωρίζοντας ότι ο Έιμπελ ήταν ικανότατος καλλιτέχνης, ο Σπίλμπεργκ θέλησε να ξεκινήσει την ταινία με ένα πλάνο-σύμβολο της εγγενούς πολυπλοκότητας του χαρακτήρα αλλά και όλων μας. Έτσι, η ταινία ξεκινά με την εικόνα του προσώπου του Μαρκ Ράιλανς ως Έιμπελ, ο οποίος έπειτα καταλαβαίνουμε ότι μελετά το πρόσωπό του για να ζωγραφίσει μία αυτοπροσωπογραφία. «Μου έδωσε ένα στιλιστικό έναυσμα», εξηγεί ο Σπίλμπεργκ, «σχετικά με το πώς βλέπουμε τους εαυτούς μας ή το πώς νομίζουμε ότι θέλουν να μας βλέπουν οι άλλοι, κάτι που κάνουν και οι κατάσκοποι. Πρέπει να μεταμφιεστούν και να χαθούν στο πλήθος. Ήταν η ιδανική θεματική πρώτη νότα».
Την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν στο απόγειό του, ένας πόλεμος που αφορούσε πληροφορίες και όχι μάχες, ένας πόλεμος στον οποίο οι λέξεις ήταν το απόλυτο όπλο. Ήταν η εποχή της αντι-κομμουνιστικής προπαγάνδας, των ενημερωτικών βίντεο σε περίπτωση επίθεσης και των κίτρινων δημοσιευμάτων που σκορπούσαν τον φόβο και το μίσος στις Η.Π.Α. Κανείς δεν ήταν ασφαλής, ιδιαίτερα αν ήταν στα πρωτοσέλιδα ως υπερασπιστής ενός Ρώσου κατασκόπου.
Εξαιτίας της υπεράσπισης του Έιμπελ, ο Ντόνοβαν πέφτει θύμα της αδιακρισίας των ΜΜΕ και των συμπολιτών του, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν για ποιο λόγο εκπροσωπεί έναν εχθρό της χώρας. Για τον Σπίλμπεργκ, αυτή είναι και η πεμπτουσία της ιστορίας: η ιδέα ότι οι άνθρωποι βγάζουν γρήγορα και απλοϊκά συμπεράσματα. «Θέλουμε να βρίσκουμε τον κακό και τον καλό στις ιστορίες και μόλις το κάνουμε, αμέσως σταματάμε να νοιαζόμαστε ή να προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτόν που έχουμε κρίνει ως κακό. Έτσι, όλα γίνονται μονοδιάστατα, κάθε αίσθημα ανοχής φεύγει από το παράθυρο. Αυτό που αγαπώ περισσότερο στην ιστορία αυτή είναι ότι όλοι αυτοί που νομίζουμε ότι έχουν κακούς σκοπούς, δεν έχουν απαραίτητα κακούς σκοπούς. Ούτε θέλουν να έχουν. Δεν είναι εύκολο να υποστηρίξεις κάποιον που είναι κατάσκοπος εναντίον της χώρας σου… πώς θα μπορούσαμε να βγούμε από αυτήν την εμπειρία έχοντας αλλάξει γνώμη για τον άνθρωπο αυτό; Στην ταινία, νοιαζόμαστε για αυτόν στο τέλος της ιστορίας, και γι’ αυτό την ξεχώρισα».
Θέλοντας να αναπαραστήσουν την ιστορική περίοδο και τα συγκεκριμένα γεγονότα όσο το δυνατόν καλύτερα, οι συντελεστές αναζήτησαν πολλές από τις τοποθεσίες, στις οποίες έλαβαν χώρα οι εξελίξεις. Έτσι, τα γυρίσματα έγιναν στη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο και το Βρότσλαβ της Πολωνίας, στις περιοχές που είχε κινηθεί και ο πραγματικός Ντόνοβαν.
