Πάντα θεωρούσα την ελληνική γλώσσα πολύ περιεκτική και ικανή να περιγράψει τα πάντα εύστοχα. Ξαφνικά βρίσκομαι στη θέση, να μην έχω λέξεις και η αλήθεια είναι, πως όταν μπαίνεις στη διαδικασία να γράψεις την άποψη σου για μια εμπειρία, πρέπει να έχεις τις λέξεις και τον τρόπο, ώστε να μπορέσεις να την μεταφέρεις και στους άλλους!
Έλα μου όμως, που στην προσπάθεια μου να περιγράψω την εμπειρία που ονομάζεται Kovacs, μου έρχεται απλά και μόνο μία λέξη στο μυαλό… : Υπέροχη!
Και να που τώρα πρέπει να ξεδιπλώσω αυτή τη λέξη…
Το βράδυ της Παρασκευής 24 Απριλίου, το “Βοτανικός Live Stage” είχε γεμίσει από ανθρώπους κάθε ηλικίας, ανθρώπους με διαφορετικές μουσικές προτιμήσεις και από διαφορετικά μέρη… Η μουσική μας ενώνει βλέπετε και κανείς δεν μπορεί να κοροϊδέψει το μουσικόφιλο κοινό. Προσοχή! Το μουσικόφιλο κοινό δεν εχει καμία σχέση με όσους δηλώνουν ειδικοί!
Το μουσικόφιλο κοινό, καμιά φορά είναι πιο ειδικό από τον ειδικό… γιατί ακούει με τη ψυχή, δεν εγκλωβίζεται πίσω από ορολογίες, νόμους και καθωσπρεπισμούς… όπως έκαναν, για παράδειγμα, εκείνοι οι δάσκαλοι φωνητικής που είχαν συμβουλέψει τη Sharon να τα παρατήσει, γιατί δεν χρησιμοποιούσε -όπως έλεγαν- τη φωνή της σωστά, όπως όλοι εκείνοι που φιλικά της είπαν να κάνει κάτι άλλο…!
Η Sharon όμως επέμεινε, συνέχισε να δουλεύει τη φωνή της, να γράφει και να ονειρεύεται και την κατάλληλη στιγμή έστειλε ένα τραγούδι της στον Oscar Holleman, παραγωγό μεταξύ άλλων των Within Temptation και After Forever… και ενώ αυτός δεν συνηθίζει να ακούει όσα του στέλνουν, εκείνη την μέρα -λέει- βαριόταν και αποφάσισε να το κάνει… και μαγνητίστηκε, γραπώθηκε από τις νότες της και τη φωνή της… (γιατί άμα αξίζεις και ¨σε θέλει”, όλα συνομωτούν υπέρ σου) και έτσι η μικρή Sharon έγινε διάσημη με το επιθετο της … Kovacs… ή αλλιώς WolfLady , για τους πιο πιστούς τουλάχιστον!
Το βράδυ της Παρασκευής πηγαίνοντας στη συναυλία της, ήξερα τι να περιμένω, ήξερα τι θα ακούσω, ήξερα πως θα νιώσω … Tελικά, δεν ήξερα τίποτα!
Όταν οι πρώτες νότες του Diggin’ πλημμύρισαν το χώρο, ο κόσμος σιώπησε, τα βλέμματα όλα στράφηκαν στη σκηνή ανυπομονώντας για την είσοδο της… και τότε εμφανίστηκε!
Με τα μάτια μου, με τα μάτια της λογικής μου, έβλεπα ένα μικροκαμωμένο κορίτσι, με ξυρισμένο κεφάλι, χωρίς αυτές τις αισθητικές αγωνίες για τις οποίες κοπιάζουν τόσο οι συνάδελφοι της… και πριν προλάβω να κάνω δεύτερη σκέψη, βγήκαν οι λέξεις από το στόμα της … και τότε… τότε άρχισα να ακούω με τη ψυχή και ήταν σα να βρισκόμουν σε ένα μέρος φανταστικό … σα να ταξίδεψα στο χρόνο, σα να βρισκόμουν σε ένα live της νεαρής Etta James ή της Nina Simone … Το συναίσθημα ήταν εκεί, σε κάθε γύρισμα που έκανε, αλλά παράλληλα είχε ένα ροκ attitude σαν της Janis Joplin και μια σκοτεινή, σχεδόν goth αύρα… σα να τριγύριζε κάπου εκεί και η Grace Jones!
H ίδια λατρεύει τις γυναίκες τραγουδίστριες με προσωπικότητα, που έζησαν τη ζωή τους, γιατί τα συναισθήματα και οι εμπειρίες τους αποτυπώθηκαν στη φωνή τους και αγγίζει τις μεγάλες ντίβες του πενταγράμμου με σεβασμό και τόλμη … όπως θα το ήθελαν και αυτές!
Η Kovacs είναι 25 ετών και δεν έχω ιδέα ποιες εμπειρίες έχουν αποτυπωθεί στη φωνή της. Δηλαδή, πως θα ερμηνεύει στα 35 και στα 40?
Είναι περιττό να πω τι έγινε, όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “My Love”, όπως και όταν μας καληνύχτισε. Κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του και τα χειροκροτήματα την ανάγκασαν να ξαναβγει στη σκηνή.
Το encore φυσικά και ήταν αναμενώμενο, αλλά δεν περίμενα ότι θα περιλάμβανε μόνο ένα τραγούδι! Ολλανδοί είναι αυτοί, θα μου πείτε … βόρειοι, πειθαρχημένοι!
Η Kovacs ξαναερμήνευσε την μεγάλη της επιτυχία και μόλις τελείωσε, υποκλίθηκε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας της, (που ήταν ομολογουμένως εξαιρετικοί όλοι τους, από κάθε άποψη), και αυτή τη φορά αποχώρησε οριστικά!
Είναι σχεδόν μεταφυσικό … η παρουσία της ήταν μεταφυσική!
Αυτό το μικροκαμωμένο κορίτσι, βρισκόταν μόλις 2 μέτρα μακριά μου, κάποιες στιγμές ήταν σχεδόν δίπλα μου, και κάθε φορά αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να έχει τόση δύναμη, από που πηγάζει όλη αυτή η μαγεία που σου γραπώνει κάθε συναίσθημα… μα μόνο όταν οι ματιές μας διασταυρώθηκαν, μόνο τότε κατάλαβα ότι απέναντι μου δεν είχα έναν άνθρωπο, δεν είχα έναν κοινό θνητό, είχα κάποιον που ήξερε τη ζωή από πάντα… Μόνο τότε κατάλαβα πως το σώμα που ήταν μπροστά μου ήταν όργανο της ψυχής!
Όμως αυτό το πλάσμα, που ήξερε πως να είναι μια απόλυτη ερμηνεύτρια επί σκηνής, που είχε τόση σιγουριά για τον εαυτό του, αυτό το πλάσμα με τον σκοτεινό, ζοφερό κάποιες στιγμές ήχο, όταν επικοινωνούσε με τους συνεργάτες του ήταν ένα κοριτσάκι πρόθυμο να ακούσει τον καθένα από αυτούς… όπως τις δύο φορές που χρειάστηκε να πλησιάσει τον ηχολήπτη της, γιατί κάτι, (αγνοώ παντελώς τι), δεν της άρεσε… το ύφος της και οι κινήσεις της, ήταν ενός μικρού ευγενικού παιδιού γεμάτου αγωνία.
Aλλά έτσι συμβαίνει πάντα με τους μεγάλους καλλιτέχνες… ξέρουν ποιοί είναι… δεν προσπαθούν να πείσουν για το ταλέντο τους, δεν προσπαθούν να ξεχωρίσουν μέσω μιας ψωνίστικης συμπεριφοράς… ότι κάνουν, είναι υπεράνω των δυνάμεων τους… όπως η λάβα ενός ηφαιστείου, που όταν έρθει η ώρα δεν μπορεί να συγκρατηθεί από τίποτα, αλλά αντιθέτως σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της!
Οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν υποκύπτουν, δεν συμβιβάζονται, δεν κρύβονται, δεν φοβούνται να τσαλακωθούν, να πονέσουν, να κλάψουν, να εκτεθούν… και όλα, μα όλα, τα κάνουν βάζοντας το “πολύ” μπροστά. Πολύ δουλειά, πολύ επιμονή, πολύ πειθαρχία, πολύ θάρρος, πολύ αγάπη, πολύ μίσος… πολύ πάθος εν τέλει!
Μια τέτοια καλλιτέχνιδα είναι και η Sharon Kovacs, η μικρή Ολλανδέζα… το μικροκαμωμένο κορίτσι, που με το ταλέντο του γεμίζει την σκηνή και σηκώνει ανέμους συναισθημάτων! Η Kovacs δικαιωματικά κατέχει τον τίτλο της WolfLady… γιατί έχει έναν μοναδικό τρόπο να μπορεί να εξημερώνει τα πιο άγρια ένστικτα και παράλληλα να τα ξυπνάει κιόλας…!
Joanna Arbi για το thnx.gr
