6 Χρόνια χωρίς τον Michael Jackson…

Το να γράψεις το οτιδήποτε για έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του Michael Jackson, είναι μάλλον τολμηρό…
Την ιστορία του, πάνω – κάτω, την ξέρουμε όλοι και είναι  περιττό να αναλωθούμε εκτεταμμένα σε πληροφορίες βιογραφικού τύπου, ωστόσο θα κάνω μια πολύ σύντομη υπενθύμιση…
Γεννήθηκε στην Ιντιάνα τον Αύγουστο του 1958. Ξεκίνησε την καριέρα του πολύ μικρός, μέσα από το οικογενειακό γκρουπ “The Jackson 5”, (που μερικά χρόνια αργότερα μετονομάστηκε σε “The Jacksons”). Από τα 13 του άρχισε τις solo ηχογραφήσεις, αλλά τη solo του σταδιοδρομία την ξεκίνησε ουσιαστικά στα 21 του.
Μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους και πιο επιτυχημένους εμπορικά καλλιτέχνες στην ιστορία της μαύρης μουσικής και έναν από τους πιο επιτυχημένους σόλο καλλιτέχνες συνολικά στην ιστορία της μουσικής.
Οι ιδιαίτερες χορευτικές του κινήσεις, οι ταινίες μικρού μήκους και η ποπ εμφάνισή του, έχουν εμπνεύσει και επηρεάσει πολλούς σημερινούς τραγουδιστές, όπως οι Usher, Britney Spears, Beyoncé, Omarion και Justin Timberlake μεταξύ άλλων.
Τι να πρωτοπεις λοιπόν…

Ο Θάνατος του.
Στις 25 Ιουνίου του 2009, ο “βασιλιάς της ποπ” πέρασε στην αιωνιότητα, (αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τον τιτλοφόρησαν ως “βασιλιά της ποπ”).
Βρέθηκε αναίσθητος στην κατοικία που νοίκιαζε στο Λος Άντζελες. Η υπηρεσία πρώτων βοηθειών του Λος Άντζελες έλαβε επείγουσα κλήση στις 12.22 π.μ., ενώ έφτασε στο σημείο τρία λεπτά αργότερα. Αναφέρθηκε ότι δεν ανέπνεε και εφαρμόστηκε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Οι προσπάθειες ανάνηψης συνεχίσθηκαν κατά τη μεταφορά του στο Ιατρικό Κέντρο Ronald Reagan του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες και για μία ώρα μετά την άφιξή του εκεί.
Η υγεία του Τζάκσον τον τελευταίο καιρό ήταν επιβαρυμένη και επίσης ήταν εθισμένος σε παυσίπονα φάρμακα.
Ο θάνατος του προκλήθηκε από οξεία δηλητηρίαση μετά τη λήψη ισχυρού αναισθητικού, ηρεμιστικού καθώς και άλλων φαρμάκων. Κηρύχθηκε νεκρός στις 2.26 π.μ. (τοπική ώρα).
Η είδηση του θανάτου του έκανε το γύρο του κόσμου μέσα σε λίγα λεπτά και προκάλεσε ραγδαία αύξηση της κυκλοφορίας στο Διαδίκτυο. Τα νούμερα εκείνης της ημέρας είναι εντυπωσιακά.
Η Google κράσαρε, το ίδιο και άλλες ιστοσελίδες. Ο κόσμος ήταν συγκλονισμένος. Ανταλλάχθηκαν πάνω από 100.000 μηνύματα (έρευνας δηλαδή) την ώρα. Το CNN ανακοίνωσε ότι η ιστοσελίδα του είχε πάνω από 20.000.000 προβολές την ώρα, από κόσμο που οδηγήθηκε εκεί ψάχνοντας για πληροφορίες για τον Μάικλ Τζάκσον, ενώ η ιστοσελίδα του ίδιου, άρχισε να δέχεται αιτήματα εγγραφής μέλους, με ρυθμό 20 αιτήματα το δευτερόλεπτο. Και βέβαια τα κανάλια, τα ίδια που τον διέσυραν, δεν έπαψαν στιγμή να προβάλουν ρεπορτάζ και εκπομπές με καλεσμένους για μέρες ολόκληρες.

Η κηδεία του “Βασιλιά της Ποπ” έγινε στις 07/07/2009, ημέρα Τετάρτη, στο κοιμητήριο του Φόρεστ Λόουν, ενώ η δημόσια επιμνημόσυνη τελετή πραγματοποιήθηκε 2 ώρες αργότερα στο Staples Center, γήπεδο της ομάδας μπάσκετ του Λος Άντζελες, την οποία παρακολούθησαν σχεδόν 3 δισεκατομμύρια τηλεθεατές απ’ όλο τον κόσμο.

Στις 7 Νοεμβρίου 2011 ο προσωπικός γιατρός του Τζάκσον, Κόνραντ Μάρεϊ, κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Σύμφωνα με την επίσημη απόφαση του δικαστηρίου καταδικάστηκε στο μέγιστο δυνατό, δηλαδή σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση.

Ο Michael Jackson και η καριέρα του στην μουσική.
Ο δίσκος Thriller, που κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου του 1982, κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σε πωλήσεις δίσκου στην ιστορία, και παραμένει έως σήμερα το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει 105 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, σύμφωνα με το Guinness World Records.
Έμεινε στην κορυφή του Billboard album chart για 37 εβδομάδες, κέρδισε 8 βραβεία Grammy και 7 τραγούδια του ανέβηκαν στο Τop#10. Εκτός από τα άλμπουμ του, ο Τζάκσον κατέχει επίσης 13 τραγούδια στα 100 δημοφιλέστερα τραγούδια του περιοδικού Billboard, συμπεριλαμβανόμενων των «Don’t Stop ‘Til You Get Enough», «Rock With You», «Billie Jean», και «Beat It» καθώς και επιπλέον τέσσερα τραγούδια με τους Jackson 5.

Έφυγε 6 χρόνια πριν… αλλά η μουσική του συνεχίζει να κατακλύζει τα ραδιοκύματα, οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες εξακολουθούν να του αποτύουν φόρο τιμής επιλέγοντας τραγούδια τους στις live εμφανίσεις τους, ενώ η δημοτικότητα του δεν έπεσε ποτέ!

Ο Τζάκσον ζωντάνεψε στη σκηνή με ένα τρόπο που ελάχιστοι έκαναν από τη σύγχρονη ψυχαγωγία. Ανήκε στους καλλιτέχνες που δεν διασκέδαζαν απλά να βρίσκονται στη σκηνή, την ποθούσαν τη σκηνή κι ένιωθαν ζωντανοί εκεί περισσότερο απ’οπουδήποτε αλλού. Κάτι μαγικό συμβαίνει στη σκηνή, όταν σβήνουν τα φώτα και περπατούν πάνω της αυτοί οι καλλιτέχνες και αυτό δεν διδάσκεται. Μπορεί βεβαίως να καλλιεργηθεί, αλλά ή γεννιέσαι με αυτό ή όχι.

Ο Τζάκσον ήταν προικισμένος με απίστευτα μεγάλα ταλέντα, αλλά ο ίδιος δεν επαναπαύτηκε ποτέ. Δούλευε πάνω στα χαρίσματά του ασταμάτητα. Μελέτησε τις χορευτικές φιγούρες του Τζιν Κέλυ, εξασκήθηκε στο τραγούδι και δούλεψε δοκιμάζοντας να βρει μέχρι ποιο σημείο μπορούσε να φτάσει η φωνή του.
Είναι εύκολο να ξεχάσεις πόσο περιπετειώδης υπήρξε μουσικά, γιατί τα ρίσκο που πήρε καθόρισαν το μονοπάτι για τους καλλιτέχνες που ακολούθησαν.
Όταν βγήκε το Beat It, η σκέψη του να υπήρχε ένα ροκ σόλο όπως του Βαν Άλεν σε ένα τραγούδι pop / R&B ήταν αδιανόητη και ο Τζάκσον αντιμετώπισε πολλή κριτική. Ακριβώς όπως όλοι οι πρωτοπόροι.
Ξεπέρασε τα μουσικά είδη αφήνοντάς τα χωρίς φόβο και αφοσιώθηκε στο να πάει τη μουσική μπροστά.
Η σκηνική του παρουσία και η χορευτική του ικανότητα ήταν τόσο εξωπραγματικές, που ήταν εύκολο να παρακάμψεις το πόσο καλός τραγουδιστής ήταν.
Θυμηθείτε το δάκρυ στη φωνή του στο She’s Out Of My Life, τη γεμάτη ελπίδα αποφασιστικότητα στο Man In The Mirror, την αχαλίνωτη χαρά στο The Way You Make Me Feel, την κραυγή στο Dirty Diana. Είχε έκταση , είχε συναίσθημα, είχε μουσική ευφυία και φαντασία.

Ο Μichael Jackson και ο χορός.
O Michael Jackson βασικά, ήταν ο άνθρωπος που έκανε τα βίντεο μόδα – και αναμφισβήτητα, ήταν αυτός που έκανε τον χορό ένα ουσιαστικό στοιχείο στην σύγχρονη ποπ μουσική. Οι κινήσεις του Τζάκσον έχουν γίνει πλέον πρότυπο. Τα περισσότερα “ινδάλματα” (και όχι μόνο στην Αμερική) παραδέχονται ότι έχουν επιρρεαστεί βαθειά από το στυλ του Μάικλ Τζάκσον.
Η προσφορά του στον χορό ήταν αυθεντική και εντυπωσιακή. Ήταν ένας καινοτόμος καλλιτέχνης, που πρώτα απ´όλα ήταν αυτοδίδακτος. Η φυσική του χάρη, η ευελιξία του, και ο εκπληκτικός ρυθμός του, συνέβαλαν στην δημιουργία του στυλ του. Οι συνεργάτες του τον αποκαλούσαν “σφουγγάρι”, ένα όνομα που αναφέρεται στην ικανότητα του να απορροφά ιδέες και τεχνικές από οπουδήπτε τις έβρισκε. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που κατατάσσεται ανάμεσα στους 10 καλύτερους χορευτές του 20ου αιώνα.

Οι 10 μεγαλύτεροι χορευτές του 20ου αι., σύμφωνα με τη φήμη τους, τη δημοτικότητά τους και την επιρροή τους, παγκοσμίως:
1. Rudolf Nureyev ~ 2.Mikhail Baryshnikov ~ 3.Fred Astaire & Ginger Rogers ~ 4.Joaquín Cortés ~ 5.Michael Jackson ~ 6.Sylvie Guillem ~ 7.Gene Kelly ~ 8.Josephine Baker ~ 9.Martha Graham ~ 10.Vaslav Nijinsky.

Ποτέ δεν  ήταν τόσο εμφανής η συνεισφορά του και τόσο ισχυρά αντιληπτή η επιρροή του στον κόσμο του χορού για το ευρύ κοινό. Ωστόσο, δεν υπήρχε κανένας χορογράφος των τελευταίων 30 ετών που να μην γνώριζε τα επιτεύγματα του Τζάκσον. Ξαναέγραψε το αλφαβητάριο του χορού για όλους, από τα  παιδιά σε διαγωνισμούς ταλέντων, μέχρι τα βασιλικά μπαλέτα της Ευρώπης.
Αν το κατεστημένο του χορού δεν αναφέρονταν στην επιρροή του, ήταν επειδή δεν υπήρχε κανένας λόγος. Τα χαρακτηριστικά του και οι κινήσεις του βρισκονταν παντού.
Ο Nijinsky και ο Nureyev, επίσης, πέθαναν νέοι. Και αυτοί ξεπέρασαν τα ανθρώπινα όρια του χορού, αλλά επέλεξαν να ερμηνεύουν χορογραφίες που έκαναν άλλοι γι᾽αυτούς.
Αντιθέτως, η τέχνη του Μάικλ Τζάκσον ήταν εκπληκτικά πρωτοποριακή. Κανένας δεν μπορούσε να χορέψει όπως αυτός, μέχρι να τους δέιξει εκείνος το πως, και ποτέ δεν ήταν τόσο καλοί όσο αυτός. Αυτό που συνέλαβε για τον χορό ανήκε απόλυτα στον 20ό αιώνα, αλλά έφτασε, παρασάγγας, σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, που δεν ανήκε, τουλάχιστον, στον συνήθη μέσο όρο.
Στο βιβλίο του Dancing the Dream, (Χορεύοντας το Ονειρο), ο Μάικλ γράφει για την τέχνη του με απλό τρόπο, αλλά ξεκάθαρα κρύβει μέσα στους στίχους του, τη φιλοσοφική και θεϊκή διάσταση της εσωτερικής βιωματικής εμπειρίας: ”Οταν χορεύω πολλές φορές έχω νοιώσει να με αγγίζει κάτι θείο. Αυτές τις ώρες νοιώθω ότι το πνεύμα ανυψώνεται και γίνεται ένα με ότι υπάρχει γύρω μου. Γίνομαι τα αστέρια και το φεγγάρι. Γίνομαι ο ο αγαπημένος και η αγάπη. Γίνομαι ο νικητής και ο νικημένος. Γίνομαι ο δάσκαλος και ο μαθητής. Γίνομαι ο τραγουδιστής και το τραγούδι. Γίνομαι ο γνώστης και η γνώση. Συνεχίζω να χορεύω και μετά, υπάρχει ο αέναος χορός της δημιουργίας. Ο δημιουργός και η δημιουργία συνενώνονται σε μία πληρότητα χαράς. Συνεχίζω να χορεύω, να χορεύω…να χορεύω, ώσπου μένει μόνο…ο χορός.”

Το Moonwalk …
To moonwalk, είναι ένας χορός που δεν γεννήθηκε ξαφνικά, μέσα σε μιά μέρα. Βασίστηκε σε μία τεχνική χορού, το backslide (γλύστρημα με την πλάτη προς τα πίσω), που οι ρίζες του είναι παλιές και ξεκινάνε από τις αρχές του αιώνα. Αλλά το moonwalk του Μάικλ Τζάκσον, είναι ένα κράμα επιρροών από γνωστούς και άγνωστους χορευτές, του 20ου αιώνα και ουσιαστικά, αποτελεί μία σύνθεση χορών που μελέτησε, προσωπικά ο Μάικλ Τζάκσον και είναι η χαρακτηριστική χορευτική κίνηση που φέρει, πλέον, τη σφραγίδα του.
Ο Μάικλ το πρωτοείδε σε πολύ μικρή ηλικία, να το χορεύουν μικρά παιδιά στους δρόμους του Χάρλεμ. Το moonwalk είναι διαφοροποιημένη χορευτική κίνηση, ένας συνδυασμός από  backslide, floating, gliding and sliding και έχει μία πιο κυκλική κίνηση, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε “circle slide”, δηλαδή το “κυκλικό γλίστρημα”. Επίσης, έχει στοιχεία απο τήν μιμική κινηση  του Μαρσέλ Μαρσο “Against the wind” (περπατώντας ενάντια στον άνεμο). Ο Μάικλ από παιδί μελέτησε τον γάλλο μάστερ της μιμικής Marcel Marceau,  πηγαίνοντας σε παραστάσεις του – και ειδικά, την χαρακτηριστική χορευτική του κίνηση “Against the Wind” . Ο Τζάκσον εξυμνούσε τον Μαρσώ για την ικανότητα του να αψηφά τους νόμους της βαρύτητας.
“Υπήρχε ένας αλληλοθαυμασμός μεταξύ του Μάικλ Τζάκσον και του Μαρσέλ Μαρσώ, -είχε πει στο AFP, η Ἐλενα Σερρά, η οποία δούλεψε 20 χρόνια, κοντά στον βασιλιά της μιμικής, Μαρσέλ Μαρσώ-  Ο Μαρσέλ Μαρσώ, ο γάλλος αστέρας και ιδιοφυία της παντομίμας, είχε επιρρεάσει εξαιρετικά τον Μάικλ, ειδικά στο Moonwalk. Υπήρχε αλληλοεκτίμηση μεταξύ τους και είχαν σκοπό να συνεργαστούν. Νομίζω ότι ο Μαρσώ είχε εντυπωσιαστεί από τον Μάικλ”.
Ο Μαρσώ είπε για τον Μάικλ: “Ο Michael Jackson είναι γεννημένος για την τέχνη της μιμικής, χάρισμα πού είχε και ο Charlie Chaplin, λόγω της ευκολίας του στην φυσική κίνηση, την ικανότητά του να αποσυνθέτει κινήσεις, αλλά και χάρη στην αντίληψή του”.
Ο ποπ σταρ παρουσίασε ανάποδα moonwalk, για πρώτη φορά στη σκηνή το 1983, στην παρουσίαση του Billie Jean, κατά την διάρκεια ενός τηλεοπτικού σώου. Το 1995, οι Jackson και Marceau κινηματογράφησαν ένα στιγμιότυπο, που κάνουν μαζί βασικές κινήσεις της μιμικής, αλλά το σχέδιο να συνεργαστούν, ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, “λόγω των προβλημάτων υγείας που είχε ο αμερικανός στάρ”, είχε πει η Σερρά.

The Angle move…Στις μύτες των ποδιών.
Είναι μία κίνηση που είδαμε για πρώτη φορά στο βίντεο του Billie Jean. Στηρίζεται στις μύτες των ποδιών, με κεκλιμένα γόνατα, γέρνοντας πίσω, ενώ η λεκάνη ωθείται μπροστά έτσι ώστε το σώμα του να σχηματίζει μία αμβλεία γωνία 137 μοιρών. Μία γραμμή από το κεφάλι μέχρι τον μηρό πριν από την κλίση των γονάτων του. Είναι απλό και διαρκεί για μιά στιγμή μόνο.
H γωνία και τα πόδια του Τζάκσον είναι σε μία θέση που είναι γνωστή στους χορευτές ως “forced arch“. Είνα μία θέση του ποδιού που φέρει βάρος, κατά την οποία ανασηκώνεται η πτέρνα, το γόνατο λυγίζει, και το μετατάρσιο (το μπροστινό μέρος του πέλματος) κάμπτεται. Είναι σαν να περπατάς στις μύτες των ποδιών με λυγισμένα γόνατα, που σημαίνει περπάτημα με τα πόδια σε “demi-plie” και “releve“ και αυτό μπορεί να προέρχεται από την πρώιμη δουλειά της πρωτοπόρου του σύγχρονου χορού Martha Graham . Ὀμως o Jackson έχει εμποτίσει την κίνηση αυτή με μία ελαφριά αισθαντικότητα, που ανήκει περισσότερο στον χορογράφο του Broadway Bob Fosse.
“Είναι το σημάδι ενός μεγάλου χορευτή, που οποιαδήποτε κίνηση, την κάνει να μοιάζει εντελώς δική του. Ακόμα και αν υπήρχε κάποια κίνηση που δεν την δημιούργησε ο ίδιος, ακόμα και αν δεν την έκανε για πρώτη φορά, την έκανε να φαίνεται καινούργια”, λέει  η Ronni Favors, υπεύθυνη προβών του Αμερικάνικου Χοροθέατρου ‘Αλβιν ‘Εϊλι, από το 1977.

“Lean” και η ευρεσιτεχνία στο Smooth Criminal.
Το Lean, είναι μία κίνηση που πρωτοείδαμε στο βίντεο του Smooth Criminal, η οποία περιλαμβανόταν στην έκδοση τής ταινίας Moonwalker με πρωταγωνιστή τόν ίδιο. Η κίνηση αυτή έχει να κάνει με το νόμο της βαρύτητας και της αντιβαρύτητας και δίνει την ψευδαίσθηση της αιώρησης, αφού ο χορευτής γἐρνει αρκετά μπροστά και κάτω, χωρίς, όμως, να πέφτει.
Ουσιαστικά, μέσω του Lean (που σημαίνει επικλίνω/στηρίζομαι σε κάτι), ο χορευτής εμφανίζεται σαν να στηρίζεται σε ένα “αόρατο όρθιο ραβδί” , σχηματίζοντας έτσι μία οξεία γωνία με το έδαφος. Είναι κάτι σαν ένα σύστημα μίας δράσης, που τροποποιεί το βαρυτικό πεδίο και δίνει την ψευδαίσθηση της αιώρησης.
Αυτήν την κίνηση ο Μάικλ Τζάκσον ονόμασε Lean και τήν ενέταξε αποκλειστικά στην χορογραφία του τραγουδιού Smooth Criminal, όχι μόνο στο βίντεο κλιπ, αλλά και στην παρουσίαση του στίς ζωντανές εμφανίσεις.
Το Lean ήταν μία  καινοτομία που συνέλαβε ο Τζάκσον για καλλιτεχνικούς σκοπούς…Ήθελε να εμπλουτίσει τη χορογραφία του μέ μία στάση η οποία θα λειτουργούσε ως οπτικό εφέ.
“Η ιδέα είναι να πάς ένα βήμα μπροστά, να καινοτομείς, αλλοιώς γιατί να το κάνω; Δεν θέλω να είμαι μία ακόμα κονσέρβα στην γραμμή της παραγωγής, θέλω να δημιουργώ”, είχε δηλώσει ο σπουδαίος καλλιτέχνης.

Το σχέδιο στο παπούτσι…
Πέτυχε αυτή την ψευδαίσθηση της αιώρησης, αυτό το μοναδικό οπτικό εφέ, σχεδιάζοντας μία σχισμή στην φτέρνα του παπουτσιού, με μαθηματική ακρίβεια…Η σχισμή αυτή μπορούσε να συνδέεται με ένα μέρος που σκάλωνε (ένα καρφί στο δάπεδο) και να στερεώνεται, ώστε μετά, να μπορεί ο χορευτής να ανασηκωθεί και να αποσυνδεθεί, γλιστρώντας ελαφρώς προς τα πίσω.
Οι χορευτές, για τις ανάγκες μίας περφόρμανς, μπορούν να επικλίνουν μπροστά απο το κέντρο της βαρύτητας μέσα από τα ειδικά κατασκευασμένα παπουτσια, τα οποία σκαλώνουν έτσι ώστε να επιτρέπουν στον καλλιτέχνη να γέρνει μπροστά, σχηματίζοντας οξεία γωνία σε σχέση με το δάπεδο της σκηνής, ώστε να δημιουργείται η ψευδαίσθηση της αντίστασης στην βαρύτητα.

To Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας…
Tην εφεύρεση του Lean, η οποία αποτελεί ένα είδος μηχανικού συστήματος, κατέθεσε ο Μάικλ Τζάκσον στις 22 Οκτωβρίου του 1993, στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών των ΗΠΑ, και ονομάζεται “Μέθοδος δημιουργίας ψευδαίσθησης της αντιβαρύτητας”  και έχει κατοχυρωθεί στο όνομα του, με Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας  (ΗΠΑ 5255452)

Μία καλλιτεχνική εξήγηση της σχέσης μεταξύ της ιστορίας του Smooth Criminal και της χορευτικής αυτής κίνησης, είναι ότι μέσα από τον χορό του, ο Μάικλ Τζάκσον προσπαθεί να μυήσει τους ανθρώπους του υποκόσμου, στο καλό, και να τους εναρμονίσει με τον ανώτερο εαυτό τους, Ἐτσι το lean, προφανώς, να συμβολίζει ότι αντιστέκεται στο “βάρος” του κατώτερου εαυτού.  Τα υλικά αγαθά, η εκμετάλευση, και το πάθος για το χρήμα είναι αυτά που τραβάνε τον άνθρωπο προς τα κάτω, και ίσως η (υποθετική) αντιβαρύτητα να σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να απωθήσει την ύλη, και να ενωθεί με τον ανώτερο εαυτό.

Black or White ~ Ο Χορός του Μαύρου Πάνθηρα και τα σύμβολα : Μία κραυγή ελευθερίας.
Στο 13λεπτο βίντεο κλιπ, το θέατρο και ο κινηματογράφος, με την χρήση τεχνολογικών μέσων, ενώθηκαν σε ένα ισορροπημένο σύνολο που έκφρασε κοινωνική διαμαρτυρία, ακόμα και ενάντια στο ίδιο το Χόλυγουντ, αφού «εκείνοι που θα διευθύνουν τον κινηματογράφο (και την τηλεόραση), θα διευθύνουν την ιδεολογία των μαζών».
Για τον Τζάκσον ο «κίνδυνος ενός κινηματογράφου εξαρτημένου από μια βιομηχανία που υπακούει στους νόμους της προπαγάνδας και της αγοράς» ήταν μία ασφυκτική κατάσταση, αλλά και ένα μεγάλο μέσον.
Mέσα από την πολυσύνθετη τέχνη του, ο παγκόσμιος καλλιτέχνης και ένας από τους πιο διάσημους ανθρώπους του πλανήτη, μετέφερε με ακραίο τρόπο για ποπ καλλιτέχνη, ένα ισχυρό αντιρατσιστικό μήνυμα και αυτό φάνηκε στο ότι η πρώτη προβολή του Black or White είχε 500 εκ. θεατές, παγκοσμίως.
Στις 17 Νοεμβρίου 1991 το βίντεο για το τραγούδι Black or White μεταδόθηκε συγχρόνως από τα τηλεοπτικά δίκτυα MTV, BET, VH1, και Fox και έδωσε σε αυτά τα κανάλια τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης.

Ο Τζάκσον δεν ήθελε να δημιουργήσει μία σκηνή κλειστή προς το αμύητο κοινό, χωρίς να ενδιαφέρεται για την εμπορικότητα και την αποδοχή του ευρύτερου κοινού. Αντίθετα, ήθελε να μυήσει το ευρύ κοινό στην «μαγεία» και την επαναστατικότητα της τέχνης που εκφράζει την πραγματικότητα έτσι όπως είναι, αλλά, παράλληλα, μέσα από τους συμβολισμούς, αποκάλυπτε τα συναισθήματά για τον κόσμο και τα προβλήματά του.
Ως καλλιτέχνης που απευθυνόταν σε όλον τον πλανήτη, ήθελε  να προβληματίσει και να επιρρεάσει. Το κατάφερε, αλλά το πλήρωσε αφού η αληθινή τέχνη που ασκεί κριτική διώκεται.
Πόσο τυχαίο είναι άραγε, ότι το πρώτο σκανδαλο περί παιδεραστίας βγήκε στη δημοσιότητα εκείνη την περίοδο; Αξίζει να σημειωθεί, ότι μετά το σκάνδαλο του 1993, ο Τζάκσον δεν έδωσε ποτέ ξανά συναυλίες στις ΗΠΑ.

To σενάριο & η σκηνοθετική άποψη…Aποσυμβολισμός.


Ένας μαύρος πάνθηρας εμφανίζεται πίσω από το συνεργείο, σφού έχουν τελειώσει τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ “Black or White” και κατευθύνεται σε μία πόρτα που οδηγεί πίσω, στα σκηνικά του πλατό.
 Ο πάνθηρας γρυλίζει μπροστά σε ένα “λευκό” άγαλμα του Τζωρτζ Ουάσιγκτον. (Για τους λευκούς Αμερικανούς είναι ένας επαναστάτης και σύμβολο της ελευθερίας, για πολλούς Αφροαμερικανούς είναι ένας ιδιοκτήτης σκλάβων και ένα πρόσωπο-σύμβολο του ρατσιστικού καθεστώτος). Ο μαύρος πάνθηρας κατεβαίνει μία σκοτεινή σκάλα, η οποία οδηγεί σε κάποια σιδερένια πόρτα με κάγκελα σαν πόρτα φυλακής. Μπαίνοντας μέσα σε αυτή την πόρτα ο πάνθηρας μεταμορφώνεται παίρνοντας ανθρώπινη μορφή (αυτή του Τζάκσον).
Ο Μάικλ περπατάει σε ένα γκέτο. ‘Ενας δυνατός άνεμος πετάει πάνω του σκουπίδια και εφημερίδες. Υπαινίσσεται ότι ο τύπος του κάνει πόλεμο.
Μόλις κοπάσει ο αέρας κάνει μία κίνηση με το χέρι του σαν να κρατάει όπλο. Ενώ μετά η κάμερα τον δείχνει να βγάζει το πουκάμισό του κι έτσι να αποκαλύπτει ότι είναι άοπλος και ανυπεράσπιστος.
Το καπέλο δεν είναι τυχαίο…Συμβολικά, όταν καλύπτει το κεφάλι περιέχει την σκέψη. Όταν κάποιος αλλάζει καπέλα αλλάζει και γνώμες. Τα καπέλα απεικονίζουν τις ιεραρχικές και τις κοινωνικές τάξεις π.χ. στρατιωτικό πηλήκιο, μήτρα (του δεσπότη), ψηλό καπέλο, σκούφος, μπερές, ημίψηλο κ.λ.π. ‘Οταν βγάζεις το καπέλο χαιρετάς κάποιον ανώτερο και δείχνεις σεβασμό και μην ξεχνάμε επίσης, ότι στη γλώσσα μας “καπελώνω” σημαίνει: επιβάλλω τις απόψεις μου σε μια οργανωμένη ομάδα, με το πρόσχημα της προστασίας ή της υποστήριξης.
 Ο Μάικλ αποτινάσει κάθε εξουσία και ό,τι χρησιμοποιείται για τη συγκάλυψη των πραγματικών σκοπών μιας ενέργειας. Γι’ αυτό και υπάρχει η συγκεκριμένη θρυλική στάση που κρύβει με το καπέλλο το πρόσωπο του. Προετοιμάζεται, σκέπτεται πως να δράσει. Το πόδι προτεταμένο μπροστά είναι σύμβολο του άξονα, της σταθερότητας, αλλά είναι και φαλλικό σύμβολο. Ακριβώς μετά βγάζει το καπέλο του και το πετάει μπροστά.

Στα τζάμια ενός εγκαταλελειμμένου αυτοκινήτου, εμβληματικό χαρακτηριστικό των γκέτο, υπάρχουν γραμμένα συνθήματα-γκράφιτι. Ο Mάικλ σπάει με τον αγκώνα του τα πλαϊνά τζάμια του αυτοκινήτου, όπου το ένα γράφει “ο Χίτλερ ζει” και το δεύτερο έχει ζωγραφισμένο έναν αγκυλωτό σταυρό (σβάστικα). Ανεβαίνει πάνω στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και σπάει με έναν λοστό το πίσω τζάμι που γράφει “Νigger gο home” (νέγρο γύρνα σπίτι σου). H λέξη “nigger” χαρακτηρίζεται ως ρατσιστική βρισιά για τους μαύρους από την στιγμή που ο ομιλητής είναι λευκός και όχι μαύρος. Περιγράφει ένα άτομο αμόρφωτο, ανόητο, πέρα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, σεξουαλική προτίμηση κ.λ.π. Επίσης, μπορεί να σημαίνει ότι ένας μαύρος είναι κατώτερος από ένα λευκό, και δεν μπορεί να έχει ίσα δικαιώματα, όπως: δικαίωμα ψήφου, ίση εκπαίδευση σε ίδια σχολεία με τους λευκούς, περίθαλψη σε ίδια νοσοκομεία με λευκούς…
Ο Mάικλ συνεχίζει σπάζοντας το παμπρίζ του αυτοκινήτου πάνω στο οποίο γράφει “no more wet backs”, ένα αντιμεταναστευτικό σύνθημα. (Wet backs [βρεγμένες πλάτες] λέγονται οι πρόσφυγες, ή μετανάστες και κυρίως οι Μεξικανοί, οι οποίοι περνούν τον ποταμό Rio Grande, για να φτάσουν λαθραία στις ΗΠΑ).
Σε όλη την διάρκεια του βίντεο στις σκηνές βίας μαζί με τις κραυγές του Μάικλ ακούγονται πίσω και οι βρυχηθμοί του πάνθηρα. ‘Ενα μίγμα ενός συγκεχυμένου ήχου, όπου η ανθρώπινη φωνή μπερδεύεται με την φωνή ενός άγριου ζώου. Στοιχείο που σήμαινε ότι ο άνθρωπος κρύβει μέσα του και κτηνώδη ένστικτα.
Ο Μάικλ ανεβαίνει στο καπό του αυτοκινήτου, κυρίαρχος, δικαιωμένος, νικητής, αφού έχει αποτινάξει όλες τις καταπιέσεις. Αισθάνεται θυμωμένος και οργισμένος και θέλει να εκφράσει την ελευθερία του μέσα από μία κραυγή και μία μορφική σεξουαλική κίνηση που λαικά θα λέγαμε ότι λέει “σας γράφω…εκεί”.
 H κίνηση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως απαξιωτική και προσβλητική. Υπονοεί έναν βίαιο αγώνα καθαρά για αυτοάμυνα, αφού η προκλητική χλευαστική ρατσιστική βρισιά είναι ήδη γραμμένη ως σύνθημα και προκαλεί έναν φαύλο κύκλο βίας.
 Εδώ ενώνει την σκηνή, με έναν ιδιοφυή τρόπο, με τους στίχους του Black or White όπου…Ως σύμβολο αυτή η κίνηση εκφράζει, υπονοεί υποσυνείδητα, την συνουσία, την ερωτική πράξη. Υπαινίσσεται τον άνδρα-γεννήτορα, ο οποίος μέσα από την ένωση του με το θηλυκό στοιχείο αναπαράγεται η ζωή.
Είναι εκπληκτικό αν παρακολουθήσει κάποιος προσεκτικά, πως κινεί το σώμα του ο Τζάκσον και τις χορευτικές του κινήσεις. Το σώμα του εκφράζει την αρσενική κίνηση, ενώ το χέρι του την θηλυκή. Συνενώνει τα δύο στοιχεία. Θέλει να είναι ελεύθερος άνθρωπος και να ζήσει όπως έχει επιλέξει, να ερωτευτεί όποια γυναίκα θέλει αυτός, όχι όπως του καθορίζουν κάποιοι άλλοι, μέσα από κοινωνικές νόρμες, πολιτική καταπίεση, θέτοντας σύνορα και περιορισμό στο χρώμα του δέρματος και πατρίδες.
Σπάει τα σύμβολα της καταπίεσης, αισθάνεται δικαιωμένος και περνάει το μήνυμα ότι αναγεννά την ζωή κάνοντας παιδιά, που θα ζήσουν πλέον την ισότητα, τα ίδια δικαιώματα στην μόρφωση, την ψήφο και την περίθαλψη. Θέλει έναν καλύτερο κόσμο και ο κόσμος δημιουργείται μέσα από την σεξουαλική πράξη, τον έρωτα και την αγάπη πέρα από σύνορα.
Στην συνέχεια τραβά και αποσπά βίαια το τιμόνι του αυτοκινήτου πετώντας το με δύναμη πάνω στο παράθυρο μιας παλιάς πόρτας όπου γράφει “ΚΚΚ rules” (όπου ΚΚΚ = κου κλουξ κλαν). Η σκηνή αυτή ήταν μία καθαρή διαμαρτυρία ενάντια στον ρατσισμό, την βία και την καταπίεση.
 Ομως, μετά από αυτό, ακολουθεί μία σκηνή που μαρτυρά ότι ο Μάικλ στρέφεται ενάντια στο ίδιο το γκέτο: σπάει την βιτρίνα ενός μαγαζιού μέσα στο γκέτο με έναν σκουπιδοτενεκέ και όχι με λοστό, ενώ τα σκουπίδια ξεχύνονται στον δρόμο. Τα σκουπίδια είναι άχρηστα αντικείμενα και με αυτά το σκηνικό συνεχίζει να καταστρέφεται.
Είναι ένα θέατρο του παραλόγου, όπου η έννοια της λογικής και της ελευθερίας καταρρέουν. Σκοπός είναι να γίνει σαφές, ότι η βία γεννά βία, ακόμα και αν ασκείται από τον καταπιεζόμενο. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Είναι παραλογισμός.
 Αυτό, όμως, θεωρήθηκε ως σύμβολο ρατσισμού και προκάλεσε διαμαρτυρίες από τους μαύρους. Οι λευκοί το αποδέχτηκαν επειδή η οργή των αφροαμερικανών στα γκέτο, μερικές φορές, ξέσπαγε σε βίαιες αναταραχές, όπως oι αναταραχές του Watts (Γουότς) στο Λος Άντζελες το 1965, ή όπως αυτές του 1992, πάλι στο Λος Αντζελες.

Μετά από αυτό, βλέπουμε τον Μάικλ να χορεύει μέσα σε καπνούς με τα χέρια ανυψωμένα.
 Το χέρι συμβολίζει την ψυχή του ανθρώπου. Στον χορό των Δερβίσηδων τα ανυψωμένα χέρια περνούν μέσα από το σώμα τους το πνεύμα του Θεού, υποδηλώνουν προσευχή, βοήθεια, την ένωση με το θείο πνεύμα του που ενώνεται με την Γη, αφού φύγουν μέσα από το κατεβασμένο χέρι του.
 Είναι καθαρά μία τελετουργική πράξη όταν τα χτυπάει μεταξύ τους, όπως χτυπάει και τα πόδια του και πατάει σταθερά στο έδαφος.
 Ο καπνός που ανεβαίνει συμβολίζει τον άξονα του κόσμου, το ενεργειακό κέντρο του ανθρώπου, τη διαφυγή από το χώρο και το χρόνο, το κάλεσμα του θεού, το θυμίαμα που εξαγνίζει από την φωτιά.
Στη συνέχεια, κάνει 8 περιστροφές γύρω από τον εαυτό του. Η περιστροφή είναι το σύμβολο της κινητήριας δύναμης, είναι ο αρχαίος εκστατικός χορός, το στροβίλισμα που σημαίνει διαλογισμό. Μοιάζει με τον περιστροφικό χορό των πλανητών. Τον πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Στο Another part of me λέει: Στέλνω αυτή την μεγάλη αγάπη και αυτό είναι το μήνυμα μου, οι πλανήτες είναι ευθυγραμμισμένοι και σε περιμένουν, είσαι απλά και ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου”. Και απο το Dancing the dream μας λέει: Not “I” or “You”, but “We”. (Οχι “εσύ” ή “εγώ”, αλλά “εμείς”). The cosmic dance, ο κοσμικός χορός, ο ρυθμός του σύμπαντος. Το σύμπαν είναι μουσική.
Ο αριθμός 8 συμβολίζει την αναγέννηση και είναι ο αριθμός του θεού. Ο άνθρωπος βρίσκει το κέντρο του ενεργειακά μέσα από το θείο, όμως μετά την περιστροφή, πέφτει με τα γόνατα στον δρόμο σε έναν λάκκο με νερό σαν να προσκυνάει. Το νερό είναι σύμβολο εξαγνισμού στις θρησκείες, ένα βάπτισμα. Η αναγέννηση, η ριζική πνευματική μεταστροφή του ανθρώπου, που απαλάσσεται από τα δεσμά του (πνευματικού) θανάτου, απελευθέρωση από όλα όσα τον δέσμευαν.
 Αλλά το νερό στο οποίο βαφτίζεται δεν είναι καθαρό. Είναι βρώμικο, λασπωμένο. Ίσως αυτό να αναφέρεται στο ότι ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 5 ετών τραγουδώντας σε στριπτιτζάδικα και υπόγεια που σύχναζε υπόκοσμος, αλλά και στο ότι η μετέπειτα εξέλιξή του -ώς παιδί- σχετιζόταν με οργανωμένες ομάδες που τον ήλεγχαν.
 Το βρώμικο νερό
 λέγεται “μαύρο ή γκρίζο νερό” και είναι το μολυσμένο νερό, τα απόβλητα, τα λύματα.
 Αυτό σημαίνει ότι η υποτιθέμενη αναγέννηση, που κάποιες οργανωμένες ομάδες με πρόσχημα την πνευματική αλλά και κοινωνική ανύψωση που προσφέρουν στον άνθρωπο, είναι μία ψεύτικη απελευθέρωση. Είναι μία φυλακή, μία αιχμαλωσία, που τελικά όχι μόνο δεν ελευθερώνει τον άνθρωπο, αλλά τον κάνει δέσμιο κάποιων δυνάμεων που τον ελέγχουν.
 Ο χορός εξελίσσεται σε ένα γκέτο, που είναι μία φυλακή. Ενας περιορισμένος, περιθωριοποιημένος χώρος. Αυτά ήταν τα γκέτο.
Στο Will You Be There αναφέρει: “Ολοι θέλουν να με ελεγχουν, φαινεται οτι ο κοσμος εχει φτιάξει εναν ρολο για μενα, ειμαι τοσο μπερδεμενος, θα μου δείξεις το σωστό; θα εισαι εκει για μενα;” και μετά στο τέλος η πρόζα είναι ότι πιο συγκινητικό και προφητικό έχει γράψει ο Μάικλ σε τραγούδι του:
“Στην πιο σκοτεινη μας ωρα, Στην πιο βαθια μου απελπισια, Θα νοιαζεσαι ακομα; Θα εισαι εκει; Στις δοκιμασίες μου Και στα βασανα μου, Μεσα απο τις αμφιβολιες μας Και τις απογοητευσεις, Στην βια μου Και στην ταραχη μου, Μεσα απο τους φοβους μου Και τις εξομολογησεις μου, Στην αγωνια μου και στον πονο μου, Μεσα απο την χαρα μου και την λυπη μου, Στην υποσχεση ενος αλλου αυριο, Δεν θα σε αφησω ποτέ γιατι εισαι παντα στην καρδια μου”.
Αφού έχει βραχεί με βρώμικο νερό, σκίζει τα ρούχα του. Το σκίσιμο των ρούχων (όπως στην γνωστή ρήση “διαρρηγνύω τα ιμάτια μου”) δηλώνει ότι διαμαρτύρομαι έντονα, εκφράζω την αγανάκτηση μου, απελευθερώνομαι και αντιδρώ ενάντια στην εξουσία και την στέρηση της ελευθερίας των ανθρώπων. Είναι καθαρά μία αντιεξουσιαστική κίνηση.
Το βίντεο τελειώνει με τον Μάικλ να μεταμορφώνεται ξανά σε μαύρο πάνθηρα και η κάμερα τον δείχνει να περπατάει μέσα στο γκέτο ήρεμος και να φεύγει…

Γιατί προκάλεσε τόσες αντιδράσεις; Τι ήταν αυτό που ενόχλησε;
Γιατί ο Μάικλ Τζάκσον κυνηγήθηκε τόσο πολύ, μετά το βίντεο του Black or White, με τίμημα την σπίλωση του ονόματός του;
Σε όσους δούν, ή έχουν δεί, ολόκληρο το βίντεο και το αντιμετωπίσουν με προσοχή και σοβαρότητα, είναι εμφανές: Ο Μάικλ Τζάκσον τα έβαλε μέ «όλους» στην κυριολεξία. 
Καποιοι τον είπαν τρελλό, κάποιοι ιδιοφυΐα. Ο Τζάκσον ήταν πολιτικοποιημένος, διάσημος «μαύρος» καλλιτέχνης και η (πολύπλευρη) τέχνη του ήταν το μέσον με το οποίο θα μετέφερε το κοινωνικοπολιτικό του μήνυμα για  δικαιοσύνη, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ισότητα μεταξύ μαύρων και λευκών, την ελευθερία της ύπαρξης τού ανθρώπου, αλλά και το σεβασμό προς τη φύση και το περιβάλλον. Ὀπως είχε πει και ο ίδιος, ήθελε να εκφράσει την οργή του, την αντίδρασή του ενάντια στην καταπίεση, την ανισότητα, την προκατάλειψη και τον ρατσισμό.
 Το βίντεο θίγει ένα βαθύ πολιτικό ζήτημα, το οποίο προκύπτει από θέματα, όπως: η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο ρατσισμός, οι ανθρώπινες σχέσεις στην Αφροαμερικάνικη, αλλά και την παγκόσμια ιστορία.

Οι αντιδράσεις.

Μετά απ᾽αυτό το βίντεο, κάποιοι είπαν ότι ο Τζάκσον τρελλάθηκε να κάνει τέτοια βίντεο, κάποιοι ότι πρόδωσε την φυλή του επειδή στρέφεται εναντίον του γκέτο, πουριτανοί άσχετοι είπαν ότι ήταν «βίαιο με σεξουαλικές κινήσεις», συντηρητικοί κριτικοί κινηματογράφου είπαν ότι ήταν «άσεμνο για να το παρακολουθήσουν γονείς και παιδιά» (ενώ ας πούμε της Μαντόνα ήταν «σεμνό» και μπορούσαν να το παρακολουθήσουν όλοι!!
Ο Χορός του Μαύρου Πάνθηρα, του Μάικλ Τζάκσον, είναι λογοκριμένο δια παντός. Στο you tube μπορεί να το βρεί κανείς, όμως, μόνο αν ενδιαφέρεται να το ψάξει. Στο MTV παρόλα αυτά δεν θα προβληθεί ποτέ!!
Είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι δεν ήθελαν να «προβληματιστούν» παιδιά και γονείς, να μάθουν τι συμβαίνει στον κόσμο. Αυτοί που κατάλαβαν ότι το βίντεο ενόχλησε επειδή είχε πολιτική χροιά, είπαν ότι ο Μάικλ Τζάκσον είναι ιδιοφυΐα με σαφή κοινωνικοπολιτική ευαισθησία και θέση.

Μετά από αυτό το βίντεο λοιπόν, είναι που ξέσπασε το σκάνδαλο περί παιδεραστίας…

Ο Μάικλ Τζάκσον πέρασε δια πυρός και σιδήρου, με αισχρές εξετάσεις από την αστυνομία, (τον εξέτασαν γυμνό) και η αθώωση του αμφισβητήθηκε. Πολλοί ήταν αυτοί που ισχυρίστηκαν ότι πλήρωσε αρκετά χρήματα στον πατέρα του παιδιού, για να αποσυρθεί η μήνυση, όπως και ότι έκανε πλαστό γάμο με την Lisa-Marie Prisley για να διορθώσει την κατάσταση και να εξαπατήσει τον κόσμο.
 Αυτή η σκοτεινή υπόθεση, όσον αφορά στις προθέσεις αυτού του ανθρώπου που τον κατηγόρησε και του εισαγγελέα Don Sneddon, (που απεδείχθη ότι ήταν διοικητικό μέλος ρατσιστικής οργάνωσης), κατέστρεψε την υπόληψη και την καριέρα του Μάικλ Τζάκσον και τον στιγμάτισε στην συνείδηση μεγάλης μερίδας του κόσμου.
Αυτό το καλοκαίρι του ΄93, ο Μάικλ έκανε παγκόσμια περιοδεία, την Dangerous Tour (ένα όνομα προφητικό), ενώ το ΜΜΕ βούιζαν στην κυριολεξία. Ωστόσο, με καταρρακωμένη ψυχολογία κατάφερνε να βγαίνει στην σκηνή και να τα δίνει όλα για το κοινό του.

Ενας μεγάλος καλλιτέχνης ιδιοφυΐα, που άρθρωσε πολιτικό λόγο μέσα από την τέχνη του και ύψωσε το ανάστημά του, που μίλησε για έναν καλύτερο κόσμο, το πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά από κάθε άποψη, πέρασε στο περιθώριο και απομονώθηκε μέσα στην κατάθλιψη. Οι περισσότεροι τον εγκατέλλειψαν. Ευτυχώς, υπήρχαν οι αφοσιωμένοι φανς, οι στενοί του φίλοι και συγγενείς, που στάθηκαν στο πλευρό του και τον στήριξαν. Από τότε ο Μάικλ έχασε τον ενθουσιασμό του να κάνει συναυλίες.

Μετά τον θάνατο του, η Yoko Ono ανάρτησε στο site της την εξής δήλωση: 
“Michael Jackson, RIP. 
With his enormous talent, Michael kept giving us power, inspiration and joy.
Yet he knew that the world was not kind to him for many reasons, some of it going right back to racism. That must have been so hard for him. His various attempts to be loved by the world equaled the pain he received from it. Michael, now you are free from all that. Rest well in Peace.
We will always remember you and love you for what you were to us. With love, Yoko Ono Lennon, June, 2009″.
(Αναπαύσου εν Ειρήνη, Μάικλ Τζάκσον. Με το τεράστιο ταλέντο του, ο Μάικλ συνέχιζε πάντα να μας δίνει δύναμη, έμπνευση και χαρά. Γνωρίζουμε ότι ο κόσμος δεν ήταν καλός μαζί του για πολλούς λόγους, κάποιοι απ᾽αυτούς οφείλονται στον ρατσισμό. Θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο γι᾽αυτόν. Οι διάφορες προσπάθειες να αγαπηθεί από τον κόσμο ισοψηφίστηκαν με τον πόνο που πήρε απ᾽αυτόν. Μάικλ, τώρα είσαι ελεύθερος απ᾽όλα αυτά. Αναπαύσου εν Ειρήνη. Πάντα θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε γιά ότι ήσουν για μάς. Με αγάπη, Γιόκο Ονο Λένον, Ιούνιος 2009»).

Μία φιλανθρωπία, δεν πουλάει τόσο, όσο μιά παιδεραστία
…
Το Black or White δεν βγήκε ποτέ από το πρόγραμμα των συναυλιών του, όπως και οι επισκέψεις του σε ορφανοτροφεία με εγκατελελειμένα παιδιά και νοσοκομεία για παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες, σε κάθε πόλη που έδινε τις συναυλίες του. Πολλά από αυτά τα παιδιά δεν γνώριζαν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας διάσημος άνθρωπος, ένας σούπερ-στάρ. Χρηματοδοτούσε κρυφά, έχτιζε νοσοκομεία, χωρίς να γνωρίζει κανείς τίποτα.
Τα ΜΜΕ δεν πρόβαλλαν τίποτα απ᾽αυτά, γιατί μία φιλανθρωπία, δεν πουλάει τόσο, όσο μιά παιδεραστία.
Το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο Μάικλ ήταν ότι ο άνθρωπος πρέπει να ανελιχθεί πνευματικά για να αλλάξει η κοινωνία.
Θεωρούσε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του κόσμου όταν μεγαλώνουν με ενδιαφέρον, αγάπη και στοργή.

Δικαίωση μετά θάνατον…
Μετά το θάνατο του Μάικλ Τζάκσον, μετανιωμένος ο 29χρονος τότε Τζόρνταν Τσάντλερ, ο πιτσιρικάς που το 1993 αμαύρωσε με τον χειρότερο τρόπο την εικόνα του καλλιτέχνη, άνοιξε την καρδιά του και είπε ότι όλα όσα είχε υποστηρίξει τότε ήταν ένα ψέμα, ότι ο Μάικλ Τζάκσον δεν του φέρθηκε ποτέ πρόστυχα, ούτε τον παρενόχλησε σεξουαλικά… Ολα όσα είχε υποστηρίξει τότε στις αναλυτικές περιγραφές του για τις σεξουαλικές προθέσεις του Μάικλ Τζάκσον, ήταν κατασκεύασμα του πατέρα του!
Στη συνέντευξη που έδωσε στο διαδικτυακό Trash Selector, δήλωσε: «Δεν είχα καμία πρόθεση να πω ψέματα τότε και να καταστρέψω την καριέρα του Μάικλ Τζάκσον, αλλά ο πατέρας μου με πίεσε να πω όλα αυτά τα ψέματα. Λυπάμαι πάρα πολύ που δεν μπορώ να πω στον Μάικλ πόσο πολύ λυπάμαι. Πόσο συντετριμμένος είμαι και ποτέ δεν θα μάθω αν με συγχώρεσε για όλα αυτά».
Ο Τζόρνταν ήταν μόλις δεκατριών ετών, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο που έκανε τον Μάικλ Τζάκσον να βουλιάξει ως ίνδαλμα και ως άνθρωπος.
Από αυτήν την καλοστημένη παγίδα στον Μάικλ Τζάκσον, η οικογένεια Τσάντλερ πήρε 22 εκατομμύρια δολάρια για να μην πάει στα δικαστήρια.
Η είδηση όμως ότι ο Μάικλ Τζάκσον ήταν παιδόφιλος είχε ήδη κάνει τον γύρο του κόσμου και η πλευρά Τζάκσον ήθελε να σταματήσει η ιστορία εκεί. Πίστευαν ότι οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και οι καταθέσεις στο δικαστήριο θα έβλαπταν την καριέρα τού Μάικλ Τζάκσον ακόμη περισσότερο.
 Το κακό όμως είχε ήδη γίνει!
Ο Τζάκσον σταμάτησε τους Τσάντλερ αλλά δεν σταμάτησε και την κακή φήμη που ταξίδεψε πολύ γρήγορα σε όλον τον κόσμο. Ελάχιστοι πίστεψαν ότι ο μικρός έλεγε ψέματα.
Η κατάρρευση του Μάικλ Τζάκσον ξεκίνησε μετά από αυτό. Ο κόσμος έπαψε να βλέπει στο πρόσωπο του Τζάκσον τον ανυπέρβλητο καλλιτέχνη, τον αιώνιο έφηβο, τον άνθρωπο που είχε δώσει σάρκα και οστά σε ένα παραμύθι φτιάχνοντας μια παραμυθούπολη, τη Neverland, για να χαίρονται όλα τα παιδιά του κόσμου… Ξαφνικά, στο πρόσωπό του είδαν όλοι έναν ύπουλο τύπο που μάζευε παιδάκια γύρω του, γιατί έτσι ικανοποιούσε τις αρρωστημένες ορέξεις του.
Κάποιοι δεν πίστεψαν ό,τι υποστήριζε ο 13χρονος, αλλά κρατούσαν μία επιφύλαξη. Ἀλλοι δεν πίστεψαν ποτέ τίποτα. Αλλά ο περισσότερος κόσμος τον έβλεπε με καχυποψία.
Το είδωλο Τζάκσον έχασε την αίγλη του και ο άνθρωπος Μάικλ βυθίστηκε στη θλίψη… Τότε ξεκίνησε να παίρνει να αντικαταθλιπτικά. 
Ομως, η εικόνα του παιδόφιλου κυνήγησε τον Τζάκσον μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Ντον Σνέντον, ο εισαγγελέας που με τόση εμπαθεια κυνήγησε 20 χρόνια τον Μάικλ, μέλος γνωστής ρατσιστικής οργάνωσης, ήταν μία απόδειξη ότι όλα αυτά μπορεί να προέρχονταν από ρατσιστικό μίσος.
Αυτή η ρετσινιά, για κάποιους, ποτέ δεν βγήκε από πάνω του, αφού ένα δεύτερο κύμα κατηγοριών το 2005, πάλι περί σεξουαλικής παρενόχλησης ενός 16χρονου αυτήν τη φορά, έκανε τους πάντες να σκεφτούν: «Το ξανάκανε!».
Για αυτές τις κατηγορίες ο Μάικλ Τζάκσον αθωώθηκε περίτρανα στο δικαστήριο. 
Η εξομολόγηση του νεαρού που ξεκίνησε όλο αυτό το κακό έρχεται να δικαιώσει τώρα τον Μάικλ Τζάκσον. Μετά θάνατον βέβαια, αλλά για τους θρύλους δεν είναι ποτέ αργά…για τους ανθρώπους όμως είναι…

Ο Μάικλ με το Black Or White  και τον Χορό του Μαύρου Πάνθηρα  (Βlack Panther Dance), όπως και σε μετέπειτα τραγούδια του όπως το They don’t care about us, έθιγε αρνητικές πλευρές της αμερικάνικης αλλά και παγκόσμιας κοινωνίας, και διάφορες κοινωνικές ομάδες θεωρούσαν ότι θίγονται από το έργο του και έψαχναν αφορμές για να τον χτυπήσουν. Και το Black or White αποτέλεσε μία δυνατή αφορμή.
Ντοκυμαντέρ, ανακρίσεις και έρευνες απέδειξαν ότι ο Μάικλ ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας ακτιβιστής με φιλανθρωπική δράση και ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης που αποφάσισε και είχε το θάρρος να πεί αυτό που πίστευε μέσα από την τέχνη του, έχοντας υπ᾽όψιν τις συνέπειες.
Και όπως βλέπουμε μέχρι τώρα, το πανηγύρι με τις δίκες καλά κρατεί (εν έτει 2013, ένας ακόμα 30άρης τον κατηγόρησε για τα ίδια… ).
Ο δικηγόρος του, Τομ Μέζερο είπε: «Γιατί να δουλέψει κανείς όταν μπορεί να κάνει μήνυση στον Μάικλ Τζάκσον;» (έστω κι αν ο Μάικλ Τζάκσον είναι νεκρός…).

Ανεξάρτητα απ’ όλα όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν, απ’ όλα όσα υποννοήθηκαν, απ’ όλα όσα έγιναν ή δεν έγιναν, το έργο του Μάικλ Τζάκσον μιλάει από μόνο του και αυτό θα ζήσει για πάντα, επηρεάζοντας κάθε μαθητευόμενο, εκκολαπτόμενο ή ανερχόμενο καλλιτέχνη.