Ο Matthias Paul, γνωστότερος ως Paul van Dyk, γεννήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1971, στην ανατολική Γερμανία.
Πρόκειται για έναν από τους πρώτους djs – superstars, ενώ είναι ο πρώτος καλλιτέχνης αυτής της μουσικής σκηνής, που κέρδισε υποψηφιότητα για βραβείο Grammy το 2003 στη νέα -τότε- κατηγορία “Best Dance/Electronic Album” για το “Reflections”.
Τη διετία 2005-2006 ήταν στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης των djs (κάτι που έχουν πετύχει ελάχιστοι συνάδελφοι του), ενώ το 2005 ανακοινώθηκε από το Mixmag (Βρετανικό περιοδικό για την ηλεκτρονική σκηνή και το clubbing) ως ο Νο1 DJ, κάτι που μέχρι τότε δεν είχε ξαναγίνει!
Επιπλέον, έχει τιμηθεί από την πόλη του Βερολίνου με το “Order of Merit” για την προσφορά του στην μουσική.
Ο Paul Van Dyk, θεωρεί την edm ένα χρήσιμο πολιτικό και διπλωματικό εργαλείο, αφού ενώνει τους ανθρώπους…
Είναι κατά οποιασδήποτε πολεμικής ή άλλης εχθροπραξίας και προωθεί αυτή του την άποψη με όποιον τρόπο μπορεί, ενώ έχει πάρει μέρος σε κοινωνικά προγράμματα υπόστήριξης ανθρώπων που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε Ινδία, Νέα Υόρκη και Βερολίνο. Επίσης είχε συμμετάσχει στο Rock the Vote το 2004 και το 2008, όπου αυτός και ο Bono των U2 ήταν οι μόνοι μη-Αμερικάνοι καλλιτέχνες, που υποστήριξαν την καμπάνια ενθαρρύνοντας τους νέους ανθρώπους να ψηφίσουν.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Paul Van Dyk στο djnewsmagazine.com επ’ ευκαιρία της κυκλοφορίας του τρίτου άλμπουμ της σειράς “The Politics of Dancing”.
Το “Τhe Politics of Dancing” είναι κάτι που, βέβαια θα είναι καινουργιο για κάποιους, αλλά για κάποιους άλλους λάτρεις της μουσικής έχει τεράστια ιστορική σημασία. Ας πάμε πίσω, στην αρχή: Γιατί βάφτισες κατ’αρχήν τη σειρά “Politics of Dancing”?
“Πολιτικοποιήθηκα αρκετά νωρίς στη ζωή μου. Είχε να κάνει με το ότι μεγάλωσα στο κομμουνιστικό Ανατολικό Βερολίνο. Υπήρχε ένα φυσικό σταυροδρόμι, όπου οι κόσμοι του χορού και της πολιτικής συναντήθηκαν και αποφάσισα να το επισημάνω μέσα από τον τίτλο του άλμπουμ. Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί όμως, ότι όταν αναφέρομαι στην “πολιτική του χορού», δεν είναι μια δήλωση σχετικά με την πολιτική-πολιτική. Είναι περισσότερο μια παρατήρηση σχετικά με τη διπλωματική σκοπιά της πολιτικής.
Στην Ίμπιζα, πριν από πολλά χρόνια, είδα φίλους από το Τελ Αβίβ και το Λίβανο να χορεύουν ο ένας δίπλα στον άλλο – χωρίς πόλεμο, χωρίς τίποτα στο μυαλό τους, εκτός από το να φέρεται ο ένας τον άλλον με σεβασμό.
Το 2015, η ανάγκη για αυτό το είδος της διπλωματίας είναι ακόμη μεγαλύτερη από ό,τι ήταν το 2001.
Απο μια προσωπική σκοπιά, θεωρώ ότι η ηλεκτρονική μουσική μπορεί να ενώσει ανθρώπους, που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα ήταν ενωμένοι…
Είναι κάτι που το θεωρώ εξαιρετικά ισχυρό και αυτό είναι που το «The Politics of Dancing» σημαίνει πραγματικά για μένα”.
Γιατί το 3ο “The Politics of Dancing” βγαίνει τώρα, το 2015?
“Οι άνθρωποι το περίμεναν το 2008 και με ρωτούσαν στην αρχή “πότε θα βγει” και αργότερα “αν πρόκειται να γίνει”… Από το 2012, μετά την κυκλοφορία του Evolution’s, το είχα προσπεράσει πια, δεν υπήρχε στο μυαλό μου… ώσπου μία μέρα το ξανασκέφτηκα και είπα μέσα μου “Γιατί όχι? Αν υπάρχει ένα project, που μετά από τόσα χρόνια με κάνει να νιώθω ακόμα παθιασμένος και θετικός γι’ αυτό, που εξακολουθεί να ενδιαφέρει το κοινό όπως παλιά, τότε για ποιό λόγο να μην γίνει?”.
Kαι μάλιστα ένα project που είναι βασισμένο σε συνεργασίες?
“Σωστά! Η μουσική με διεγείρει, με διασκεδάζει και με εκπληρώνει περισσότερο από ότιδήποτε στον κόσμο. Το να κάνω μουσική μαζί με φίλους και ανθρώπους που θαυμάζω, την κάνει ακόμα πιο ευχάριστη!”.
Θα πρέπει να ήταν πρόκληση για σένα να δουλέψεις ταυτόχρονα με τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες…
“Ήταν, αλλά η πρόκληση ήταν μέρος της διασκέδασης. Υπάρχουν 23 διαφορετικοί συμπαραγωγοί και τραγουδιστές που παίρνουν μέρος στο άλμπουμ!! Χρειάστηκε πειθαρχία για την υλοποίηση του, αλλά ήταν και αυτό πρόκληση…”.
Όταν το άλμπουμ τελείωσε και το άκουσες από την αρχή μέχρι το τέλος, ποιές ήταν οι πρώτες σου σκέψεις?
“Αυτό που ένιωσα ήταν ότι ο ήχος του τρίτου “The Politics of Dancing” είναι περισσότερο “εγώ” από τα δύο προηγούμενα άλμπουμς της σειράς. Στο 1ο και στο 2ο άλμπουμ είχα πάρει μουσική από άλλους καλλιτέχνες και την είχα μιξάρει, ή επαναμιξάρει δημιουργώντας ένα mix-comp. Τώρα, εκτός από μία εξαίρεση, τα κομμάτια τα έχω γράψει μόνος μου, ή συγγράψει με άλλους καλλιτέχνες, παρουσιάζοντας έτσι την ιδέα μου για την ηλεκτρονική μουσική του σήμερα.
Το “Politics” δηλώνει το που βρίσκομαι εγώ μουσικά αυτή τη στιγμή… συνεχίζοντας ναι μεν το θέμα των δύο προηγούμενων άλμπουμς της σειράς, αλλά συνδυάζοντας πλέον και τις αλλαγές που έχουν προκύψει από το πέρασμα του χρόνου”.
Θα υπάρξει και τέταρτο άλμπουμ?
“Ποτέ δεν λέω ποτέ! Ποιό είναι το πλεονέκτημα όταν είσαι απόλυτος σε ένα “ναι” ή σε ένα “οχι”? Ένας σημαντικός λόγος που έκανα το τρίτο Politics, ήταν ο σεβασμός μου στην επιθυμία του κοινού. Η κυκλοφορία του λοιπόν, ήταν μια ισορροπία ανάμεσα στην επιθυμία του κοινού και στη δική μου”.
Εκτός από το “The Politics of Dancing” έχεις και άλλα projects που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Θα μας πεις λιγα πράγματα γι’ αυτά?
“Καταρχήν η VANDIT Records κλείνει τα 15 της χρόνια φέτος και αυτή είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για εμάς. Έτσι, γιορτάζουμε με πολλές συνρπαστικές κυκλοφορίες και events… όπως το “Best of VANDIT Records” μια μουσική συλλογή, που κυκλοφορεί τώρα με ονόματα όπως αυτά των Armin + Tiesto, Gareth Emery + Lange, Giuseppe Ottaviani, Alex M.O.R.P.H. και το δικό μου φυσικά. Αυτή είναι μόνο η αρχή…
Επίσης, διοργανώνουμε το festival “We Are One” στο Βερολίνο και πάλι, ενώ θα βρεθούμε και στο Rummelsburg beach, επεκτείνοντας και διαδίδοντας τη μουσική σε νέα stages!”.
Ως καλλιτέχνης, dj και παραγωγός, ο Paul van Dyk έχει περάσει από πολλά στάδια κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έχει πουλήσει πάνω από 3,5 εκ. άλμπουμς, ενώ έχει κάνει remixes σε hits των Madonna, Justin Timberlake, Depeche Mode και U2.
