The Wall – Όσα Ένιωσα & θα τα θυμάμαι…!

Mην περιμένετε από μια die heart fun των Pink Floyd να γράψει ένα σωστό και αντικειμενικό άρθρο. Αλλά ας προσπαθήσω..

Φτάνοντας καθυστερημένη και ψάχνοντας την κερκίδα μου, είχα ακούσει ήδη 3 κομμάτια έξω από το στάδιο. Κοιτάω το ρολόι μου 21.47… Άγγλος και στην ώρα σκέφτομαι…

Με το που μπήκα στο στάδιο η προσέλευση του κόσμου μου φάνηκε απογοητευτική. Αλλά….. Παρόλο που ποτέ δεν ήμουνα τρελή θαυμάστρια του Waters, (Sorry Roger, I love David more), ο ήχος είναι καταπληκτικός και ο R.Waters έχει φωνή που αντέχει στο χρόνο, (γεννηθείς το 1943 παρακαλώ), βάζει κάτω πολλούς συνομήλικους του και μην αναφερθώ καν στους νεότερους του!!

Μας μιλάει ελληνικά λέγοντας στο τέλος Ουφ δύσκολη γλώσσα! Τι να κάνουμε?… Έχει τα δίκια του!!

Σκηνικά εναλλάσσονται, ο ίδιος κόβει χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή, τα κομμάτια ταξιδεύουν και το ωραίο είναι ότι βλέπεις οικογένειες τριγύρω να γουστάρουν και να νιώθουν το ίδιο. Μαγεία…!!

Δεν καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα.. Ειδικά μετά το διάλειμμα και το τέλος του πρώτου μέρους…

Προσωπική εκτίμηση, μου άρεσε πιο πολύ όταν τον είχα δει στο κλειστό… Αλλά και πάλι έχει κύρος, δεν κάνει μια αρπαχτή και όπως και να το κάνουμε είναι ο Roger Waters!

Το highlight της βραδιάς : όταν στην οθόνη εμφανίζεται με ελληνικά το Να γαμηθεί η κυβέρνηση …

Δε θυμάμαι ποτέ τόσες χιλιάδες κόσμου να συνταυτίζονται σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Το The Wall ήταν η απόλυτη μουσική/συναυλιακή εμπειρία γι’ αυτή τη σαιζόν και όσα ένιωσα θα τα θυμάμαι …!!

Joanna E. Cullen για τον Botox Radio