The Wall – Όσα είδα & Όσα άκουσα…!

Αν έπαιζε και απόψε το βράδυ ο Roger Waters στο Ο.Α.Κ.Α. θα ήμουν εκεί. Νομίζω γίνομαι αντιληπτός. Όχι; Αν έπαιζε απόψε το βράδυ ο Roger Waters στο Terra Vibe, στη Μαλακάσα, θα ήμουν εκεί. Τώρα; Αν έπαιζε απόψε το βράδυ ο Roger Waters στη Θεσσαλονίκη, θα (ήθελα να) ήμουν εκεί. Δεν μπορεί, τώρα έχετε καταλάβει αυτό που θέλω να πω.

Όσοι βρεθήκαμε εχθές το βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, (και δεν ήμασταν ούτε πολλοί, ούτε λίγοι – 25.000 περίπου), δεν έχουμε άλλο θέμα συζήτησης σήμερα.

Και πάντοτε θα αναπολούμε τη συναυλία που παρακολουθήσαμε και θα την περιγράφουμε και θα την εξυμνούμε. Γιατί, για ακόμα μία φορά (όπως και στις προηγούμενες επισκέψεις του στη χώρα μας) ο Roger Waters δίδαξε επαγγελματισμό. Επαγγελματισμό και όχι μόνο.

Ακούγοντας προσεκτικά, για πολλοστή φορά, το The Wall χθες το βράδυ, σκεφτόμουν ότι ο Waters είναι μάλλον ο σημαντικότερος τραγουδοποιός του προηγουμένου αιώνα. Δεν επέλεξε, σε κανένα σημείο της δημιουργικής του πορείας, την «εύκολη λύση» του σουξέ, ή της ερωτικής θεματολογίας και κατάφερε, παρόλα αυτά, να επιτύχει παγκόσμια αναγνώριση και αποδοχή.

Ακόμα και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία τους, τα τραγούδια του είναι τραγικά επίκαιρα και «χτυπάνε κέντρο». Αν σε αυτό προσθέσει κανείς τις άρτιες παραγωγές των συναυλιών του, που σέβονται το κοινό, προσφέροντας εξαιρετικό οπτικοακουστικό θέαμα, τότε εύλογα καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο ο Waters δεν ξέπεσε ποτέ.

Το δυστυχές στην περίπτωση του ρεπερτορίου του Waters δεν πηγάζει από αυτό καθεαυτό το ρεπερτόριο, αλλά από τις αιτίες που το καθιστούν επίκαιρο και σύγχρονο. Ο άνθρωπος (βαριά φιλοσοφία μεν, θλιβερή διαπίστωση δε), ιστορικά, επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Η επανάληψη αυτή είναι που κάνει στίχους σαν το «together we stand, divided we fall», να φαντάζουν σημερινό καθολικό αίτημα για τις ανθρώπινες κοινωνίες και μοναδική λύση στα προβλήματα που τις μαστίζουν.

Στίχοι, πάντως, σαν τον προαναφερθέντα, χαρακτηρίζουν την τραγουδοποιία του Waters και πιστοποιούν την ιδιοφυΐα του. Για εκείνους που «ενοχλούνται» από την κερδοφορία της ροκ και από τις υπερπαραγωγές, θα πω μόνο ότι, ενίοτε (που δεν ισχύει – κατ’ εμέ – για την περίπτωση του Waters, ο οποίος δεν έχει εκτεθεί ιδιαίτερα στο lifestyle κομμάτι της μουσικής βιομηχανίας), δεν έχει σημασία τι λέει.

Περαιτέρω αναλύσεις και κουβέντες φαντάζουν περιττές. Κατά τεκμήριο, ο Waters, και οι Pink Floyd παλαιότερα, έχουν παρουσιάσει στη χώρα μας τις πιο επιτυχημένες συναυλίες, τόσο από πλευράς προσέλευσης κόσμου, όσο και από πλευράς παροχής θεάματος.

Ο συγκλονιστικός ήχος που βιώσαμε και χθες όσοι ήμασταν στο Ο.Α.Κ.Α. προκαλεί ερωτηματικά για άλλες συναυλίες και άλλες «υπερπαραγωγές» που επισκέφτηκαν τη χώρα μας. Αλλά είπαμε, ο Waters διδάσκει επαγγελματισμό. Και παράλληλα – παραμένοντας βαθιά πολιτικός – μπορεί να αφιερώνει τις συναυλίες του στον Jean Charles de Menezes (σ.σ. το νεαρό Βραζιλιάνο που έπεσε νεκρός από τα πυρά της βρετανικής αστυνομίας στο σταθμό του Stockwell τον Ιούλιο του 2005) και την οικογένειά του για τον αγώνα που κάνουν για δικαιοσύνη και, γενικότερα, στα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας, όπως ο ίδιος είπε από μικροφώνου.

Δεν ξέρω πώς να κλείσω το παρόν κείμενο, που μάλλον είναι και το τελευταίο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά από χθες, που τελείωσε η συναυλία του Waters, νιώθω ένα «κράτημα».

Σε ποιο live να πάω μετά το χθεσινό; Με ποιους διοργανωτές, ποιους μουσικούς και ποιους ηχολήπτες να «μπλέξω»;

Ίσως τελικά η 31η Ιουλίου να ήταν η καταλληλότερη ημερομηνία για μια συναυλία του Roger Waters. Για να «κλείσει» η μουσική/συναυλιακή σαιζόν με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα μπορούμε να ησυχάσουμε, να κατεβάσουμε τις εντάσεις και να ακούσουμε τον ήχο του κύματος στις αμμουδιές και τις παραλίες. Does anybody else in here feel the way I do?

Γιώργος Μυζάλης για το Botox Radio